کد مطلب:19712 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اگر انسان در اعمال عبادي فكر كنند كه اعمالش مقوبل نيست چه چاره اي هست ؟

اينكه انسان فكر كند كه اعمال او نزد خداوند قبول ، نمي شود اگر بگونه يي باشد كه با نااميدي از رحمت خدا همراه باشد مذموم و نكوهيده است چه اينكه آدمي در هيج شرائطي نبايد از رحت خدا مأيوس باشد و اگر به صورتي باشد كه اطمينان نداشته باشد كه مورد قبول خداوند واقع شود اين را نمي توان نقطه ي ضعف دانست بلكه اين يكي از علائم ايمان است كه مؤمن بين خوف و رجاء ( ترس و اميد ) است در غير اين صورت دستخوش عُجب مي شود كه يكي از رذائل مهلك و خطرناك است .
و اين يك حقيقت است كه اعمال ما در نهايت به اندازه ماست نه به اندازه حق ! پس وظيفه ماست اميد به فضل اوست چنانكه در زيارت امام رضا « عليه السلام » آمده است « فكم من حسنة ضاعَفَها فضلك حَتّي عَظُمَت ؛ چه خوبي هاي كمي كه فضل و رحمت تو چند برابرش نمود تا بزرگ و فربه شد » .
{P - مفاتيح الجنان ، ص 653 . P}
پس تا حدّي كه به افراط نكشد ، اين احساس خوب است كه به عمل خويش اتكا نكنيم و به دام غرور نيفتيم .